Mijn ervaring van een dag in volledige stilte

“Hoe stiller je wordt, hoe meer je kunt horen.” Dit waren de laatste woorden voordat de stilte van 24 uur werd ingezet op yoga retreat op een berg in Spanje.

”Hoe kom ik in godsnaam een dag door in stilte in een groep van 18 mensen?”. De vraag weerklonk als een luide echo in mijn hoofd.

Klinkt dit voor jou ook als een ware nachtmerrie? Lees dan vooral verder.

 
unsplash-image-0tTA6cewPr8.jpg
 

Op het moment dat ik deze blog schrijf is het laatste uur van de stiltedag van het retreat ingegaan. We zijn 4 dagen ver en het was me nog niet gelukt om helemaal uit mijn hoofd te komen, in mijn lichaam te zakken en mijn emoties de ruimte te geven. Niet dat ik niet probeerde, integendeel. Ik probeerde heel hard om bewust alle workshops en yogasessies zijn werk te laten doen en te laten stromen wat wilde stromen. Zonder resultaat.

Toen ik de eerste dag aankwam op die zalig zonnige berg in Alicante had ik met één van de coaches een goed gesprek. Er is een hele shift aan het plaatsvinden binnenin mij en ik had mezelf voorgenomen om het meteen op tafel te gooien. Dan was er geen ontsnappen aan en dan zou het me helpen om er extra hard mee bezig te zijn zodat ik het onderste uit de kan kon halen tijdens het retreat. Aan het einde van mijn relaas adviseerde ze me om mijn reflectiekaarten even boven te halen en te journalen over wat er naar boven kwam.

Ik trok 4 kaarten uit het inner compass deck: eentje voor mijn aandeel in de situatie, eentje voor het aandeel van de ander, eentje met een mogelijke hulpbron en eentje voor wat de toekomst zou brengen.
De eerste twee voelden beangstigend correct. De derde was ‘verstilling’.
”Hmm… Ik heb dus blijkbaar nood aan verstilling, alleen zijn en het luisteren naar wat mijn gevoel me influistert.”
De vierde kaart was ‘de waarnemer’. De kaart nodigde me uit om in de toekomst voornamelijk te observeren zonder oordeel, de zaken te bekijken vanop een afstand. “Interessant”, dacht ik.

Ik merkte de dagen erna hier veel bij stil te staan. Ik brak m’n hoofd over wat het betekende en hoe ik dat concreet kon aanpakken. Hoe hard ik ook reflecteerde, er kwam geen openbaring.
In de workshops werd telkens pijnlijk duidelijk dat ik ‘niet in balans was’: ik zat teveel in mijn hoofd.
“Aha, dat verklaart de hoofdpijn, nekpijn en inslaapproblemen!”, zuchtte ik van opluchting. “Maar hoe stop ik daarmee?”

Bij verschillende yogasessies kregen we aan het eind ook een reflectiekaartje. Het eerste las: “Afscheid. Welke deur opent zich voor jou?”
”Oke, lekker duidelijk. Not.” Ik voelde inderdaad al de hele tijd dat ik afscheid dien te nemen van iets, maar wat was me nog niet duidelijk. Die namiddag besloot ik dus om samen met de andere meisjes in het retreat nog een kaartje te trekken in de hoop dat dit duidelijkheid zou scheppen. Dat kaartje moedigde me dan weer aan om eerst het innerlijke werk te verrichten vooraleer ik stappen naar de buitenwereld zette. Daar kon ik iets mee! “Maar waaraan begin ik in godsnaam aan als het gaat om innerlijk werk?”

Gisteren, net voor de stilte inging, kregen we opnieuw een kaart. ‘Open deur’. De kaart roept op stappen te zetten door deuren die al open staan. Is er teveel weerstand of vraagt het teveel moeite houd ik ze beter gesloten. M’n coach keek me veel betekenend aan. Ik ben eerlijk, de kaart liet me niet koud. “Open deur… Hé, dat kwam ik nog al ergens tegen. In een andere kaart. Ja, de kaart ‘afscheid’!”.
Toen mijn spreekwoordelijke euro viel voelde ik iets in mijn lichaam. “Zet ik nu eindelijk een stap vooruit?”

En toen begon de stiltedag. 24 uur met niemand spreken. Pfew, ik zou liegen mocht ik zeggen dat ik niet een beetje bang was. Ik voelde namelijk de stress van de afgelopen dagen gieren door mijn lijf, maar vooral door mijn hoofd. Zóveel gedachten vlogen in het rond. “Hoe zou dat zijn om zo lang helemaal alleen te zijn met m’n gedachten? Zou ik niet helemaal gek worden? Hoe moet ik dan spreken over wat er in m’n hoofd spookt? Kan ik het wel alleen?”

Ik nam me voor om me over te geven, want ja, de deur stond open en ik moest erdoor. Er was geen andere mogelijkheid. Het eerste wat ik die avond nog deed was asociaal netflix kijken. Ah ja, want dat mocht! Ik kon eindelijk, voor het eerst in deze reis, mijn hoofd even afzetten. Ik voelde me zachtjesaan ontspannen. Daarna nam ik uitgebreid de tijd om te mediteren. Ik merkte dat de spanning uit mijn schouders wegvloeide. Zalig. “Zo voelt het dus om geen pijnlijke schouders te hebben, dat was ik al even vergeten”. Die avond viel ik verrassend snel in slaap.

De volgende ochtend gingen we op wandel. We stopten aan een uitzicht met honderden bomen. “De duizenden blaadjes representeren jouw potentieel”, zei de coach. We kregen de opdracht een personage te verzinnen en haar droomwereld neer te pennen. Slik, dat klink intens.

Tijdens het ontbijt ervoer ik hoe heerlijk het was om in stilte van de smaken te genieten terwijl ik toch het contact met de groep voelde. Het voelde totaal anders dan wanneer je honderduit tettert en niet eens merkt wat je precies in je mond stopt. Ik liet ook mijn pleasegedrag los door geen kopjes voor anderen af te ruimen, want we moesten doen alsof we alleen waren. Het was wel even wennen om anderen te kruisen zonder oogcontact te maken, maar na enige tijd zag ik de voordelen ervan in. Geen druk om een praatje te maken wanneer je er misschien geen zin in had, geen sociaal wenselijk gedrag moeten stellen. Gimme more.

Het was toen ik bezig was met het uitschrijven van het droomleven van mijn personage dat het gebeurde. Alle input van de afgelopen dagen viel ineens samen.
”Laat het probleem los en geef aandacht aan al het goede dat er is en nog zal komen. Wandel enkel door deuren die moeiteloos zijn. Neem afscheid van negatieve gedachten en moeilijkheden. Verstil om de essentie te kunnen horen. Neem de negatieve gedachten en gevoelens waar zonder erin mee te gaan.”


Nu ik dit zo schrijf valt het me des te meer op hoe hard ik de touwtjes in handen hield, de controle niet loste. Ik had het diepe verlangen om absoluut alles uit dit retreat te halen waardoor ik mezelf verloor en niet kon horen wat mijn intuïtie me vertelde. Ik wilde het zo hard dat ik mezelf in een wurggreep hield waardoor ik mijn innerlijk weten totaal negeerde. In plaats van de rest van de dag te blijven piekeren besloot ik mijn muziek in mijn oren te stoppen en in m’n eentje te dansen. Het helpt namelijk om uit je hoofd en in je lichaam te zakken.

Als je nu denkt: “Die kaarten, wat een bullshit!'“ Ik snap het.
Zijn die kaarten magisch of geloof ik in waarzeggerij? Helemaal niet. Daar heeft het zelfs niets mee te maken. Wat ik wel geloof is dat we deel uitmaken van een grote geheel en dat zaken op ons pad komen wanneer we ze nodig hebben. Als ze op ons pad en we er niets mee aanvangen is het gewoon niet het juiste moment. Ieder zijn timing. Maar dan komt het nog wel eens op ons pad. Net zoals bij mij en mijn kaarten. Ik geloof dat deze boodschappen bevatten die ik nodig had om te horen. De rest deed ik zelf.

En wat betreft dat innerlijk weten… Dat zit trouwens in elk van ons. Jij bent de hulpbron voor jouw moeilijkheden, jij hebt alle antwoorden op je vragen en jij weet wat jij nodig hebt. Maar daarvoor moeten we soms de stilte opzoeken. Want hoe stiller je wordt, hoe meer je kan horen ;-)

Vorige
Vorige

Zijn ademhalingsoefeningen overrated en cliché?

Volgende
Volgende

Hoe spiritualiteit tot meer geluk leidt